اشتغال زنان، نشاط زناشویی و گرایش به طلاق (مطالعۀ موردی: متأهلان شهر تهران)

این مقاله با هدف بررسی تأثیر اشتغال زنان بر پایداری خانواده، به مقایسۀ خانواده‏های تک‏شاغل و خانواده‏های هر‌دو شاغل پرداخته است. جامعۀ آماری این پیمایش، زنان و مردان متأهل شهر تهران است و به شیوۀ نمونه‏گیری خوشه‏ای چند‌مرحله‏ای هزار و 736 نمونه از 50 حوزۀ شهر تهران انتخاب شد و در تجزیۀ تحلیل نهایی به کار گرفته شد. نتایج این تحقیق نشان می‏دهد: نشاط زناشویی در مردان خانواده‏های هر‌دو شاغل بیش از مردان خانواده‏های تک‏شاغل است. درآمد و منزلت شغلی بالا در مردان خانواده‏های تک‏شاغل با کاهش نشاط زناشویی و در زنان خانواده‏های تک‏شاغل افزایش درآمد با افزایش نشاط زناشویی در ایشان همراه است. همبستگی نشاط زناشویی و گرایش به طلاق در زنان خانواده‏های هر‌دو شاغل بیش از زنان خانواده‏های تک‏شاغل و در مردان خانواده‏های تک‏شاغل بیش از مردان خانواده‏های هردو شاغل است. هزینه‏کرد مالی اشتراکی در خانواده‏های هردو شاغل بیش از خانواده‏های تک‏شاغل و تضاد میان کار و خانواده در آن‌ها کمتر است. به‏طور‌کلی، می‏توان گفت یافته‏هایی که نشان دهد اشتغال زنان پایداری خانواده را تضعیف می‏کند مشاهده نشد، اما اشتغال زنان منابعی را برایشان فراهم می‏کند که از آن می‏توانند در انحلال زندگی زناشویی ناخوشایند استفاده کنند. با توجه به اینکه نشاط زناشویی و گرایش به طلاق از شرایط شغلی متأثر است، به‌کارگیری سیاست‏های مناسب اشتغال می‏تواند در پایداری خانواده کمک‏‌کننده باشد. یافته‏های تحقیق تأییدکنندۀ تئوری‏های مبادله، فرصت اقتصادی و اقتصاد خانۀ جدید است.